Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/88

 — Tak, o kim to mówił podróżny?
 — Tego nie wiem; uderzył mnie tylko sposób, którym on wymówił te słowa, i te były ostatnie słowa, które powiedział.
 — Kochajcie się nawzajem?... — powtarzała Rózia.
 — Jak to dowodzi dobrego serca... — mówiła Blanka — nieprawda, Dagobercie?
 — Ponieważ ten wędrownik jest przyjacielem generała, to już dowodzi, że ma dobre serce.
 — Jakaż to szkoda, żeśmy go nie widziały...
 — A gdzież poszedł ten podróżny?
 — Bardzo daleko... bardzo daleko, na Północ, — powiedział to waszej matce; która potem mówiła mi o nim: „Proste jego słowa rozrzewniły mnie; przez cały czas, jakiem go słuchała, było mi lepiej; mocniej jeszcze kochałam mego męża, moje dzieci, a z tem wszystkiem, patrząc na wyraz jego twarzy, sądziłbyś, że nigdy się nie uśmiechnął, ani zapłakał“, dodała wasza matka, i to prawda.
 — Nigdy się nie roześmiał, ani zapłakał? — dodała Blanka.
 — Kiedy odchodził, wasza matka i ja, stojąc we drzwiach, patrzyliśmy za nim dopóki mogliśmy, szedł ze spuszczoną głową. — Chód jego był powolny... spokojny... pewny... myślałby kto, że kroki liczył... i co do kroku jego rzecz jeszcze osobliwszą spostrzegłem.
 — Co, co, Dagobercie?
 — Wiecie, że droga prowadząca do domu, była zawsze wilgotna, a to z przyczyny miłego źródełka, które ją zalewało...
 — Tak, tak.
 — A więc ślady jego zostały na glinie i widziałem, że na jego podeszwach były ćwieki powbijane w kształcie krzyża...
 — Oto tak — mówił Dagobert stawiając siedem razy