Strona:PL Stevenson Dziwne przygody Dawida Balfour'a.djvu/89

 Zbliżył się i stanął na zwiniętych w kłębek linach, tak, że brodą dostawał do otworu; spoglądaliśmy na siebie przez chwilę w milczeniu. Wnosiłem, że nie brał czynnego udziału w walce, bo miał tylko lekką rysę na twarzy, ale wyglądał zgnębiony i zmordowany, zmuszony będąc przez całą noc stać na straży lub opatrywać rannych.
 — Zła sprawa — odezwał się pierwszy potrząsając głową.
 — Nie, myśmy ją wywołali — odparłem.
 — Kapitan — odezwał się znowu — radby przy okienku pomówić z twoim przyjacielem.
 — Czy możemy wiedzieć, jaką nową szykuje zdradę! — zawołałem.
 — Wierz mi Dawidzie, nie podobnego nie ma na myśli — upewniał Riach — gdyby nawet chciał jeszcze rozprawić się z wami, wyznam ci szczerze, nie zdołałby skłonić do tego ludzi.
 — Czy tak? — spytałem.
 — Powiem więcej nie tylko majtkowie, ale nawet ja wypowiedziałem mu posłuszeństwo — ciągnął dalej Riach, uśmiechając się do mnie — pragniemy gorąco pozbyć się władzy jego co prędzej.
 Poszedłem powiadomić o żądaniu Alana, on przystał na rozmowę z Hoseasonem, po zamianie wzajemnych zobowiązań; ani na tem