Strona:PL Stendhal - Pustelnia parmeńska tom II.djvu/140

kuchenną, która, przynosząc mu polewkę, ośmieliła się wspomnieć o apopleksji.
 — Czy ja jestem w wieku, zawołał, w którym się miewa apopleksję? Tylko moje wrogi mogą znajdować przyjemność w rozpuszczaniu takich bajek. Czy puszczano mi krew, aby nawet potwarz ośmieliła się mówić o apopleksji?
 Fabrycy, pochłonięty przygotowaniami ucieczki, nie mógł zrozumieć hałasów które napełniały cytadelę w chwili gdy przyniesiono wpół-martwego generała. Najpierw przyszło mu na myśl że zmieniono wyrok i że mają go prowadzić na śmierć. Widząc że nikt się nie zjawia, pomyślał że Klelję odkryto; że, gdy wracała do twierdzy, odebrano jej sznury i że plany ucieczki przepadły. Nazajutrz o świcie, wszedł do jego pokoju nieznany człowiek, który, nie mówiąc słowa, postawił przed nim kosz owoców: pod owocami ukryty był następujący list:
 „Przejęta zgryzotą z powodu tego co się stało, nie z moją zgodą, chwała niebu, ale z przyczyny myśli która mi przyszła do głowy, uczyniłam Najświętszej Pannie ślub, iż, jeżeli, dzięki Jej świętemu wstawiennictwu, ojciec wyzdrowieje, nigdy nie sprzeciwię się jego rozkazom, wyjdę za margrabiego skoro się o mnie oświadczy i nigdy pana nie ujrzę na oczy. Mimo to, sądzę że obowiązkiem moim jest dokończyć tego co zaczęto. Najbliższej niedzieli, za powrotem ze mszy św., dokąd pana zaprowadzą na moją prośbę (niech się pana stara oczyścić duszę, może pan zginąć w tem straszliwem przedsięwzięciu), za powrotem ze mszy, powiadam, niech się pan jak najdłużej ociąga wracając do celi: znajdzie pan w niej wszystko co potrzeba dla zamierzonego planu. Jeśli pan zginie, będę w rozpaczy! Czy będzie pan mógł mnie winić, żem się przyczyniła do pańskiej śmierci? Czyż sama księżna nie powtarzała mi kilkakrotnie, że pani Raversi zwycięża? że chcą związać księcia okrucieństwem, któreby go na zawsze oddaliło od hrabiego Mosca? Księżna, zalewając się łzami, przysięgała mi, że został jedynie ten ratunek; zginiesz, jeśli się nie odważysz na ten krok.