Strona:PL Stendhal - Pamiętnik egotysty.djvu/79

nością, widząc to, Włoch, Niemiec nawet, wyobraziłby sobie męczeństwo Napoleona. Ci uczciwi Anglicy bezustanku ocierający się o niebezpieczeństwo śmierci głodowej jeśli zapomną na chwilę pracować, odpędzali ideę świętej Heleny, jak odpędzają ideę Rafaela, jako coś, co groziłoby im stratą czasu, i oto wszystko.
 We trzech razem: ja — marzenia i znajomość Say’a i Smith’a (Adama); baron de Lussinge — widzenie wszystkiego ze złej strony; Barot — praca która zmienia funt stali wartości dwunastu franków w trzy czwarte funta sprężyn do zegarków, wartości dziesięciu tysięcy franków, tworzyliśmy dość kompletnego podróżnika.
 Kiedy zostałem sam, uczciwość rodziny angielskiej mającej dziesięć tysięcy franków renty biła się w sercu z kompletną demoralizacją Anglika, który, mając drogie upodobania, spostrzegł się, że, aby je móc zaspokoić, trzeba się sprzedać rządowi. Angielski Filip de Ségur jest dla mnie istotą najbardziej plugawą i zarazem najbardziej niedorzeczną w rozmowie.
 Wyjechałem, nie zdecydowawszy się, z przyczyny ścierania się dwóch pojęć, czy trzeba pragnąć terroru któryby oczyścił stajnię Augiasza w Anglji.
 Biedna dziewczyna, u której spędzałem wieczory, zapewniała mnie, że jadłaby kartofle i nie kosztowałaby mnie nic, gdybym ją chciał zabrać do Francji.
 Byłem surowo ukarany, że poradziłem swojej siostrze, aby przyjechała do Medjolanu w 1816, zdaje mi się. Pani Périer przyczepiła się do mnie jak ostryga, obciążając mnie, na wieki wieków, odpowiedzialnością za jej losy. Pani Périer miała wszystkie cnoty i była wcale rozsądna i miła. Byłem zmuszony pokłócić się z nią, aby się uwolnić od tej nudnej ostrygi, przyczepionej do nawy mego statku, która przemocą czyniła mnie odpowiedzialnym za całe jej przyszłe szczęście. Okropność!
 Ta właśnie przerażająca myśl nie pozwoliła mi zabrać miss Appleby do Paryża.
 Byłbym uniknął wielu chwil djabelsko czarnych. Na moje