Strona:PL Stendhal - Pamiętnik egotysty.djvu/60

jaciółkę, córkę słynnego Rose, kupca skórzanych spodni, Molé, słynny aktor, uwiódł trzy siostry, urocze dziewczyny. Jedna z nich jest dziś margrabiną de D... Aneta, przechodząc z rąk do rąk, żyła w końcu z jakimś podrzędnym giełdziarzem. Tak ją zachwalałem Barralowi, że się w niej rozkochał. Namówiłem ładną Anetę, aby rzuciła swego paskudnego spekulanta. Barral nie miał dosłownie pięciu franków drugiego dnia w miesiącu. 1-go, wróciwszy od swego bankiera z pięciomaset frankami, szedł wykupić zegarek, który był w zastawie, i przegrać czterysta franków które mu zostawały. Zadałem sobie trochę trudu, wyprawiłem dwa obiady dla obu stron wojujących, u Very’ego, w Tuilerjach, i w końcu nakłoniłem Anetę, aby została intendentem hrabiego i żyła z nim rozsądnie z pięciuset franków ojcowskich. Dziś (1832) jest już dziesięć lat jak to stadło trwa. Na szczęście, Barral został bogatym, ma conajmniej 20.000 franków renty i z bogactwem przyszło nań potworne skąpstwo.
 W r. 1817 byłem bardzo zakochany w Anecie przez dwa tygodnie; poczem zraziły mnie jej ciasne i paryskie pojęcia. To jest dla mnie najpewniejsze lekarstwo na miłość. Wieczorem, w kurzu bulwaru Gand, spotykałem tego przyjaciela dzieciństwa i poczciwą Anetę. Nie wiedziałem, o czem z nimi mówić. Ginąłem z nudów i smutku: dziewczęta nie bawiły mnie.
 Wreszcie, koło wpół do jedenastej, szedłem do pani Pasta na faraona; na swoje utrapienie przybywałem pierwszy i byłem skazany na kuchenną nawskroś konwersację Racheli, matki Giuditty. Ale mówiła po medjolańsku; czasami zastawałem jakiegoś głuptasa, świeżo przybyłego z Medjolanu, którego zaprosiła na obiad.
 Pytałem nieśmiało tych dudków o wszystkie ładne kobiety w Medjolanie. Raczejbym zginął, niżbym wymienił Metyldę; ale czasem sami z siebie mówili mi o niej. Te wieczory stanowiły epokę w mojem życiu. Wreszcie zaczynał się faraon. Tam, pogrążony w głębokiej zadumie, przegrywałem lub wygrywałem trzydzieści franków w ciągu czterech godzin. Tak dalece zatraciłem wszelką