kładnością niższych światów — i zapełnia pomysły „krainy ducha“, z którym obecnie współżyje, przez doskonałe wyniki swych wcześniejszych żywotów. Stąd jasnem jest, że moc, czerpana z tych regionów, zależy od tego, wiele takich zdarzeń uzyskała jaźń w ciągu swych wcieleń, które mogą być przyjęte przez świat zamiarów. Jaźń. która podczas ziemskiego pobytu starała się urzeczywistnić zamiary ducha przez usilne życie myślowe lub mądrą, czynną miłość zamiary ducha wcielającą, zdobędzie prawa do tego regionu. Jaźń zaś żyjąca wyłącznie codziennemi i doczesnemi sprawami nie posieje ziarna, mogącego odeg ιć jakąś rolę w zamiarach wiecznego porządku świata. Tylko to, co wypracowane zostało po za codziennością dnia, może dojrzeć jako owoc w tym wyższym regionie „krainy ducha“. Pokrewieństwo człowieka do tej sfery będzie tem większe, im bardziej jest on rozwiniętym — Ponieważ człowiek w tym regionie żyje w swojej własnej jaźni, jest przeto wyniesiony ponad wszystko, co go osłania z niższych światów podczas wcieleń. Jest tem, czem zawsze był i zawsze będzie, podczas biegu swych wcieleń. Żyje pod władzą zamiarów. powstałych dla jego wcieleń a które ze swoją jaźnią spaja. Spogląda na swoją przeszłość i wypełnia to wszystko, co w niej przeżył, w zamiarach, które przyjmie, skoro w przyszłości je urzeczywistni. Prześwituje pewnego rodzaju pa-
