mówić tylko wtedy zrozumiale, kiedy się je szczegółowo omawia. Gruntowniej o tem powiedziane jest w mojej „Wiedzy tajemnej“[1].
∗ ∗
∗ |
III. ŚWIAT DUCHA.
Zanim będzie można rozważać ducha w jego dalszej wędrówce, trzeba poznać krainę w którą wstępuje. Jest to „świat ducha“. (W literaturze teozoficznej nazywa się światem „mentalnym“. Nazywać go będziemy „światem ducha“, albo „krainą duchów“). — Świat ten jest tak niepodobny do fizycznego, że wszystko co o nim się powie, wydać się musi fantazyą temu, kto ufa tylko swym fizycznym zmysłom. Dla zobrazowania tego świata trzeba się posiłkować porównaniami i to jeszcze w wyższej mierze, niż poprzednio, ponieważ mowa nasza, służąca rzeczywistości zmysłowej, nie jest bogato uposażoną w wyrażenia, któreby można stosować w „krainie duchów“. Wiele rzeczy tu powiedzianych, trzeba uważać jedynie za napomknienia. Bo tylko w ten sposób wyrażane być
- ↑ „Geheimwissenschaft“ (Leipzig, Altmann’s Verlag).
