oraz ze światłem duszy. Podobnie też dzieje się z czynną mocą duszy i właściwem życiem duszy.
∗ ∗
∗ |
II. DUSZA W ŚWIECIE DUSZNYM PO ŚMIERCI.
Dusza jest ogniwem łączącem ducha człowieka i jego ciało. Siły duszne sympatyi i antypatyi wytwarzające przez swój wzajemny stosunek uzewnętrznienia duszy: żądze, pobudliwości, życzenia, ochota, niechęć i t. p. — są nietylko czynne między tworami duszy, ale ujawniają się również w stosunku do jestestw i innych światów, fizycznego i duchowego. Podczas gdy dusza mieszka w ciele, bierze niejako udział w tem wszystkiem. co w niem zachodzi. Kiedy fizyczne potrzeby ciała odbywają się prawidłowo, powstaje w duszy ochoczość i upodobanie: gdy natomiast czynności te zakłócone zostają, pojawia się niechęć i ból. — Tak samo dusza ma swój udział w czynnościach ducha; jedną myśl napełnia ona radością, inną wstrętem: słuszny sąd znajduje poklask duszy, fałszywy — jej niezadowolenie. Więc od tego zależy stopień rozwoju pewnego człowieka, w jakim kierunku zdążają skłonności jego duszy. Człowiek jest tem doskonalszy, im bardziej dusza jego z przejawami ducha sympatyzuje; tem
