Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/124

zumiał. Oczy mu przesłoniła zadymka wściekłości. — Spytał:
 — Ta panna ukryła cię tutaj?
 Książę milczał.
 — Aresztuję cię! — rzekł Wiesnicyn.
 — Po co? Zabij mię. Trzymasz w ręce nabity pistolet. Jeżeliś żołnierz! Jeżeliś oficer! Wystrzel! Przecie umiecie rannych mordować.
 Wiesnicyn patrzał mu w oczy, broń odwiedzioną trzymając w obwisłej ręce. Było dlań odrażające to polskie męstwo... Mruknął:
 — Wstawaj! Aresztuję cię!
 — Gdy mię stąd zabierzesz, umrę wam w drodze. W więzieniu nic nie powiem, gdybym wyżył. Jestem prosty żołnierz. Wystrzel!
 — Postąpię, jak zechcę.
 — Jeżeli pan nie wystrzelisz, postąpisz jak tchórz!
 — Milczeć!
 — Gdybym mógł stanąć na nogach, zabiłbym cię, jak psa! Więc i ty mnie zabij, jak psa! Jesteśmy śmiertelni wrogowie.
 — Nie jesteś wrogiem, godnym mnie, niewolniku.
 — Niech już raz przestanę cierpieć! Och!...
 — Leż tutaj, kochanku pięknej panny.
 Oficer, stojąc nad tym człowiekiem, zamyślił się, zadumał głęboko. Miałże podnieść rękę i wystrzelić między oczy tamtego? Miałże odejść? Jeszcze bardziej wzmogła się w nim zgryzota. Znowu ów śmiech... Odwrócił się ze wstrętem, uczepił brzegu kufy, dźwignął na rękach i wyskoczył nazewnątrz. Właśnie nadciągnęła partya żołnierzy, która ścigała