Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/126

 Pan Granowski oniemiał. Wrzucił w oko monokl. Zgięty w pałąk przypatrywał się owemu dokumentowi. Na usta cisnął mu się okrzyk:
 — Ależ, do dyabła! Ja mam u siebie w biurku autentyk! Dziś go miałem w garści. Przed chwilą! Nie wychodziłem z domu! Kiedyż ten łotr mógł go ukraść?
 Nie chciał i nie mógł wydać swego sekretu, iż posiada dokument, i zdradzić się przed Śnicą, gdzie go posiada. Byłżeby na świecie w samej rzeczy drugi egzemplarz? W ręku tego łotrzyka?
 Dreszcz go przeszył od stóp do głów na myśl, że w istocie Śnica ma go w swej mocy. Ale po chwili myśl, tyle razy ćwiczona w czujności, wróciła karnie na swoje miejsce.
 — No, więc cóż z tego? Cóż być może? Proces? Voyons...
 Rzekł ozięble:
 — Co to mi pan tutaj demonstrujesz?
 — Testament Ryszarda Nienaskiego.
 — Jakaś szmata. Kpij pan zdrów!
 — Zobaczymy, czy tak sądzić będą władze w Galicyi...
 — I cóż władze w Galicyi?
 — Gdy im tę szmatę przedłożę ze szczegółowem, pod przysięgą wyjaśnieniem...
 — No, to zobaczymy!
 — Panie Granowski! Inni zapracowali, a pan się z tego dobrze masz?
 — Bez uwag, asindzieju! Skąd pan wziąłeś tę mazaninę.