Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/217

choroby, wlepiła w przychodnia i, wciąż ruszając wargami, jakby pokrzykiwała bez wydania głosu, — przypatrywała się każdemu gestowi i poruszeniu. Nienaski doznał bardzo przykrego wrażenia na widok tej kobiety. Zwrócił się do gospodarza ze słowami:
 — Pan majster Dąbrowski?
 — Tak jest, do usług...
 — Mam naznaczone pańskie mieszkanie w papierze który mi nadesłano, jako miejsce, dokąd mam przyjść. Nazywam się Nienaski. Przyszedłem.
 — A! — mruknął szewc, rzucając na żonę spojrzenie.
 — Przyszedł pan... — zaczęła mówić, ale szeptem, i bo jej widać gruźlica głos wyjadła.
 — Jak pani widzi.
 — To dobrze, że pan przecie przyszedł.
 — Dobrze? Dla kogo?
 — Dla sprawy.
 — Tak? Czekam.
 — Teraz? My tu sami, ja, żona, — zaambarasował się szewc. Stał, drapiąc się w głowę.
 — Więc cóż? — spytał Nienaski.
 — Towarzyszów tera niema, bo to nie pora.
 — Może ich państwo zwołacie. Ja mogę poczekać.
 — O teraz nie ta pora! — podjęła swym skrzeczącym szeptem niewiasta.
 — Co mam robić?
 — A to pan się nie bał przyjść?
 — Nie boję się chodzić do ludzi. Możebyście mi państwo wytłomaczyli, o co to sprawa?