Strona:PL Stefan Żeromski - Syzyfowe prace.djvu/219

dobrą duszą, rysował mu nie wiedzieć jakie kule ziemskie, tłumaczył po polsku rosyjskie nazwy i formy — wszystko daremnie. Po całodziennych trudach malec wyuczał się tych martwych wiadomości i odchodził na spoczynek, zbity niemi, jak rózgą. Wieczorem odbywała się nauka łaciny. Ponieważ Władzio nie grzeszył pamięcią, więc Radek zmuszony był słówka i przekłady łacińskie wykuwać z nim na spółkę dotąd, aż je niejako wchłostał w mózg uśpiony. Siedząc przy stole, zawalonym książkami i kajetami, korepetytor i uczeń oddawali się zbawczej czynności mordowania rozumu. Radek, kiwając się miarowo, pytał jednostajnym głosem:
 — Słowik?
 — Luscinia.
 — Śpiewa?
 — Cantat.
 — W nocy?
 — Noctu.
 — Noctu?
 Władzio wytrzeszczał oczy i zaczynał uśmiechać się drwiąco.
 — Co znaczy noctu?
 Milczenie, długie, niezmierne milczenie.
 I znowu:
 — Słowik?
 — Luscinia.
 — Śpiewa?
 — Cantat.
 — W nocy?
 — Noctu.