Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/086

    Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
    Ta strona została uwierzytelniona.

     — Dimeter trochaicus acatalecticus cum anacrust, vel versus Alcaicus enneasyllabus...
     Cedro wyciągał:
     — Fastigit umbrosamque ripam...
     Za chwilę dla rozrywki zmieniali porządek. Kuzynek zaczynał miłym, melodyjnym głosem, z prawdziwie dowcipnemi minami:
     — Versus simpliciter dactilicus vel Aristophaneius...
     A Rafał odpowiedział:
     — Lydia, dic pet omnes...
     — Lydia, Lydia, Lydia... — szeptał Krzyś, przymykając oczy.
     — Idź do wszystkich Arystofanesów!
     — »O Lydio, czemuż, powiedz, chcesz przez miłostki zgubić tego oto Sybarysa? Czemuż do Marsowego pola wstręt powziął, tak cierpliwy niegdyś na kurzawę i upał słoneczny...«
     — Idź, mówię, bo śmiercią zginiesz!
     — Przeczytaj sobie, Sabarysie, z uwagą i namaszczeniem dziełko starego adwokata Marka Tuliusza Cycerona »De consolatione«.
     — Skończysz dzisiaj?! Versus Archilochius major tetrameter dactilicus...
     Z głębokim smutkiem, wzdychając, jakby wypowiadał egzortę, wbrew radosnym dźwiękom wiośnianej piosenki Horacego, Rafał ogłaszał:
     — Nunc decet aut viridi nitidam caput impedire myrto...
     A niby dalszy ciąg, z najposępniejszą w świecie miną, grobowym głosem skandował:

    Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:PL_Stefan_Żeromski_-_Popioły_01.djvu/086&oldid=3230140”