Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/026

 — Któż Niemca znalazł? — spytał Nardzewski łagodniejszym głosem, puszczając kłęby dymu z krótkiej fajeczki.
 — A musi go ktoś znalazł, bo cięgiem po lasach łazi. Kwardy.
 — Dobrze wam tak, podłe chamy! — mruknął szlachcic — całybyście las wycięli!
 — Ij, wielmożny panie, któż ta tyli las wytnie? Nie było nas, był las, nie będzie nas, to samo las na Łysicy będzie. Jak świat światem, ludzie ze solą jedzą. Trza ją w króbkach trzymać. Zawdy ludzie króbki robili, jedle na nie ścinali, a las stoi. A cóż ta dopiero za prawo ma do niego taki pluder! Las je królewski. Starostwo je i pokój. Tu my takie stada dzików gonili, jeleniemy płoszyli z Cisowskich lasów aż po Siekierno... Ile razy ja tu na Łysicy niedźwiedzia widział, jakem jeszcze był małym berbeciem! Abo to jest dźwierz piękny — niedźwiedź. Abo jeleń... Mocny Boże! Jak rogi położy po sobie, jak lasem pójdzie — okropnie pieknie patrzeć! Aby tylko na świętego nie trafić... Panie, zachowajże też...
 — Jakto na świętego? — dopytywał się Rafał.
 — A to widać paniczek nie wie o naszym jeleniu... — mruknął strzelec niechętnie.
 — Nie wie, skoro pyta — rzekł Nardzewski.
 — Ludzie gadają tacy, co widzieli...
 — Który widział?
 — A Łakomiec widzieli. Powiadają to samo o starym Szafrańcu, co miał ze sto lat abo więcej, że go to samo ślepiami widzieli.
 — Jakże to było?