Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/80

 — Mogę tedy pisać do pani według obecnego adresu?
 — Czy może pan pisywać? No... tak. Choć to wszystko... Ach, poco my to mamy wlec, ciągnąć? Może... niech pan wcale nie zajmuje się tem wszystkiem!
 Mówiła to już oschle i zimno, w sposób niemal obrażający. Szczerbic siedział bez ruchu, sztywno. Twarz jego była obojętna, oczy bez wyrazu. Cień wściekłości, wzdrygnienie szaleństwa przesunęło się po jego twarzy, ale natychmiast znikło, spędzone aktem woli.
 — Więc pani do Warszawy teraz nie pojedzie?
 — Ja do Warszawy? Chyba pan żartuje? Cóż ja tam będę?... Zresztą, jakżebym mogła tam jechać... — mówiła, wlepiając oczy w marmur stolika, — toż tam czeka na mnie...
 — Kto?
 — W miasteczku... — wyszeptała.
 — Co takiego? — rzekł Szczerbic.
 — Pan przecie wie!
 Parsknęła udanym śmiechem. Raptownie umilkła i mówiła jednym tchem:
 — Dopóki żyje ów żyd, nie mogę przecież wrócić!
 — A on żyje, niestety.
 — Pan wie, że żyje?
 — Wiem. Ale jest ta pociecha, że on będzie milczał, dopóki ja żyję.
 Ewa znowu zachichotała niemądrze — i rzekła:
 — Łaska pańska na pstrym koniu jeździ.
 — Moja łaska nie jeździ na pstrym koniu.