Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/99

jestestwie obojga. Niebieskie oczy jej zdawały się zostawiać w przestworzu niebiański szlak. Współzachwyt przeistaczał się i wyrażał nazewnątrz w bezwiednem naśladownictwie ruchów i wzajem bezcennego brzmienia głosu. Na oczy wpółopuszczały się rzęsy, białka zaciągały się barwą błękitną, rysy martwiały i twarze bladły. Słowa stały się przyciszone, przejęte zawstydzeniem, zdradą, spozierające już-to naprzód, już poza siebie.
 — Idę już. Do widzenia... — rzekła w zamyśleniu.
 — Dlaczegóż pani odchodzi?
 — Muszę do domu. O dziewiątej do biura.
 — Pani pracuje w biurze?
 — Tak.
 — W jakiem biurze?
 — W biurze zarządu kolei. W dziale przychodu...
 — Czy to już dawno?
 — Trzy lata.
 — Jakież tam pani ma zajęcie?
 — Robię »normy«.
 — Cóż to za normy?
 — To, proszę pana, dodawanie, czasami nawet odejmowanie, przedewszystkiem zaś pisanie. Dziewięć arkuszy, czterdzieści rubryk, czyli 250 linii dzienie.
 — A pensya, jeśli wolno zapytać?
 — Wolno. Zresztą, to można zobaczyć w etacie. Atak. Rubli srebrem pięćdziesiąt miesięcznie, tak, Panie. Początkowo było 26 rubli i kopiejek 10, a teraz pięćdziesiąt. Słyszy pan? Jeśli zaś robić dziennie trzy normy, co jest rzecz arcyniemiła, to można zarobić