Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/359

 — Rzucałem papierowe bomby w strupieszałe polskie narodzisko...
 — No, więc rzucaj pan sobie swe bomby!
 — Ba! Kiedy nie warto. Kołtun skręcił polską duszę. A przytem i ja sam... Siła w ręce stężała... Siła w ręce...
 — Ale kto pan jesteś? Nazwisko pańskie!
 — Nazwisko? Nazwisko — Bandos.
 — Bandos, — jest to literacki pseudonim poety Jaśniacha.
 — To, to! Jaśniach...
 W owej chwili oczy tego człowieka otrzymały siłę widzenia. Ramiona jego porwały się, brwi posępnie zsunęły, a między niemi wyryły się dwie pionowe zmarszczki.
 — Kto panią uprosił do zajmowania się moją osobą i mojemi sprawami? — spytał głosem cichym a tak złowieszczym, że się o krok cofnęła.
 — Sama się upoważniłam.
 — Śliczny Apoloniusz z Tyany, zbawiający ludzi wbrew ich woli!
 Mówiąc te słowa, bezwiednym ruchem poprawił na sobie surdut, wstał z krzesła i powtórnie przedstawił się:
 — Jestem Rudolf Jaśniach — literat.
 — Moje nazwisko — Ewa Pobratyńska.
 Widocznie, nie mogąc ustać na nogach, siadł znowu i rozglądał się szczegółowo po tem miejscu. Brudny kelner, z hałasem rozsuwając krzesełka, odkręcił drugą lampkę elektryczną. Jasny blask padł na twarz i postać Jaśniacha. Ewa ujrzała dokładnie twarz