temperowáć, miárą, ſmákiem, á niezbytecznie zápráwiáć korzeniem: ákkomodowáć ſie naprzod ſmákowi Páná ſwego, ktory ſmák, Kuchmistrz má rozumieć, znáć, ná gośćiách ſie też znáć, ktorym do ſmáku, zapráwy ákkomodowáć. Mieyſce bankietu znáć, y czas, ieżeli źimie, álbo Lećie; ná Wioſne, álbo Ieśień, náprzykład: Posłow Francuskich, Francuskiemi, Niemieckich, Niemieckiemi, Włoskich, Włoskimi, Polskich Polskimi náſycáiąc Potráwámi, á tám kedy Potayżiow albo Zup, nie znáią, Polskimi, Száfrannemi, Pieprznemi ćieſzyć Potrawámi,
Powinien też Kuchmiſtrz wiedźieć czás, o ktorey godźinie ma bydź dáwany Bánkiet, y o to ſie bárdzo pytác, bo nalezy żeby Kuchárze potraw dogotowáli, álbo nie rozwarzyli, nie rozmączyli, pieczyſtego nie wyſuſzyli, dla czego ſmák y ozdobá ginie, bo to ieſt właſność potraw, ktore nie tylko ſmáczno, ále y pieknie nagotowáne bydź máią.
Ma też Kuchmiſtrz o cáłym rządźie kuchennym wiedźieć o naczyniu kuchennym wſzytkim, y liczbie onego wiedźieć, kuchárzow w poſluſzeńſtwie, poczćiwości, trzezwośći trzymać, y ochedoſtwie, cáłym, chroniąc ſie tego, coby mogło abominationem człowiekowi vczynić. A ſám ma bydź do tego powodem
