Strona:PL Stanisław Brzozowski - Pamiętnik.djvu/184

 Str. 13, ust. 5. Cytata angielska, wzięta ze studyum J. H. Newmana „Poetry, with reference to Aristotle’s Poetics“ w „Essays critical and historical“ vol. I. p. 21.
 Str. 14, ust. 4. Nad tomem o Newmanie pracował Brzozowski od roku, przeznaczając go dla wydawnictwa „Symposion“. Część rękopisu, obejmującą kilkadziesiąt stronic wstępu i sto kilkadziesiąt tłumaczenia, przysłał był nakładcy z końcem września 1910 r. Z pracy tej widocznie niezupełnie był zadowolony, skoro zamierzał ją zmienić wedle innego planu.
 Str. 17, ust. 1. Definicja patosu Etyki Spinozy.
 Str. 18, wiersz ostatni. Thode zaopatrzył w przedmowę „Fioretti“ św. Franciszka w przekładzie niemieckim, wydanym u E. Diederichsa w Jenie.
 Str. 19. Democratic Vistas, jeden rozdział z prozaicznych pism Walta Whitmana, poety północno-amerykańskiego. wydanych pod zbiorowym tytułem „Specimen days and collect“. Stanowi on ciekawy komentarz do twórczości Whitmana, w którym kreśli on ideał demokratycznej przyszłości Stanów Zjednoczonych.
 „O Krasińskim mówiłem bezlitośnie“ prawdopodobnie podczas swych wakacyjnych wykładów w Zakopanem w r. 1905.
 O Whitmanie pisał Brzozowski, jak tu się wyraża, „niesprawiedliwie i sucho“ w Legendzie młodej Polski na str. 445, w rozdziale XII (Dusza samotna).
 Str. 20, ust. 3 i dalsze. Aluzya do pięknego zresztą studyum prof. Szymona Askenazy’ego o Tainie pomieszczonego w jego „Studyach historyczno-krytycznych“, a napisanego w przededniu śmierci Taine’a, jeszcze zimą 1892 r. Jedynie w rozdziale IV. tego studyum znaleźliśmy kilka luźnych, wytykających Taine’owi zbytek pessymizmu, uwag, wobec których aluzye Brzozowskiego mogłyby mieć uzasadnienie. (Patrz Studya historyczno-krytyczne. Wydanie drugie — przejrzane i poprawione. Kraków, 1893. Str. 332, 334 i 341).
 Str. 21, ust. 3. Sainte Beuve pisze o Armand Carrelu w Causeries du Lundi, t. VI. (wyd. Garnier-Frères); zacytowaną uwagę o stylu zawiera ustęp na str. 97—8 tejże książki.
 „Ces termes abstraits et doctrinaires étaient“ alors reçus, et je ne les relève chez un des bons écrivains de l’ècole historique que parce que les chefs de cette école et lui-même se montraient alors de plus sévêres contre les écrivains qui appartenaient à l’école qu’on appe-