Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/28

doskonale, że drzwi wejściowe starannie zamknęła za sobą.
 Chciała podjąć z powrotem przerwane odczytywanie listu — lecz trzask się znowu ponowił.
 Dziwne...
 Wtem wzrok Marysieńki padł na wiszące w pobliżu biurka lustro. Znajdowało się ono na ścianie przeciwległej do sypialni i rozróżnić w nim można było znakomicie co się tam działo.
 Spojrzała w to lustro, a z gardła jej wydarł się zduszony okrzyk przestrachu.
 — Kto tu?...
 Bo oto spostrzegła w zwierciadle najwyraźniej postać jakiejś kobiety. Obraz ten trwał jeno sekundę, lecz zdołała rozróżnić pasmo siwych włosów, spadających na czoło i straszliwą nienawiścią wykrzywione oblicze. A nad głową, wysoko podniesioną rękę ze sztyletem...
 Siwowłosa kobieta z tym przeklętym sztyletem? Ależ to chyba halucynacja, wytwór wzburzonych nerwów Marysieńki?!
 — Kto tu? — powtórzyła, podnosząc się ze swego miejsca.
Lecz zanim zdołała postąpić choć o jeden krok naprzód, stało się najgroźniejsze.
 Nagle w gabinecie światło zgasło i w całem mieszkanku zapanowały ciemności.
 Marysieńka poczuła, jak chłodne krople potu roszą jej czoło. Więc nie fantazja? To ta ohydna wiedźma popsuła elektryczność, by w mroku tem bezkarniej na nią się rzucić.
 — Ratunku! — zawołała, ile w piersi starczyło sił. — Ratunku!
 Lecz czy posłyszą? Czy nadbiegną na pomoc? Może głos Marysieńki nie zdoła się przedrzeć po za grube mury?
 A tu znowu skrzypnęła podłoga. Wróg nieubłagany, trzymając śmiercionośną broń w ręku zbliżał się powoli.
 Przerażenie Marysieńki było tak wielkie, że nie miała nawet czasu się zastanawiać kim jest ta nieznajoma, która w podobnie tajemniczy sposób wtargnęła do mieszkania. Obecnie widziała jeden dla siebie ratunek. Przedostać się do okna, wybić szybę, krzykiem zwołać ludzi na pomoc.