Strona:PL Stanisław Antoni Wotowski - Wiedźma.djvu/163

 — Ach! — nie mogła się powstrzymać od okrzyku przestrachu Marysieńka, bo w piersiach zabrakło jej tchu i zdawało się jej, że lada chwila runie w przepaść.
 Lecz nie! Bez przeszkód znaleźli się na ziemi. Są pośrodku obszernej polany, otoczonej gęstemi drzewami, a zdala widnieje mała wiejska chatka. Musieli niezwykłego gościa zauważyć jej mieszkańcy, bo w ich stronę pędzi jakiś wieśniak, a za nim kilkoro dzieciaków.
 — Gdzie właściwie jesteśmy? — zapytał Den starszego już siwego wieśniaka, gdy ten się zbliżył.
 Popatrzył on na detektywa z zaciekawieniem, lecz słysząc, że „powietrzny djabeł“ w polskim języku doń się odzywa, odrzekł:
 — W województwie nowogródzkiem! Niedaleko Nowogródka...
 Den aż drgnął z radości, Kaletycze leżały w pobliżu tego właśnie miasta.
 — A nie słyszeliście o Kaletyczach? — rzucił.
 Wówczas wieśniak począł się śmiać.
 — Toć tu Kaletycze! — zaczął białoruskim akcentem — Za lasem widnieje zamek!
 W rzeczy samej, poza drzewami, wyłaniały się zarysy budowli.
 Tymczasem Sorel, bawiący się z dzieciakami, które podeszły, by oglądać samolot, zapytał:
 — Co on gada? Bo, nie rozumiem po polsku! Gdzie jesteśmy! Bardzo zbłądziłem?
 — Trafił pan, kapitanie, z matematyczną ścisłością! — zawołał uradowany Gwiżdż. — Znajdujemy się o paręset kroków od celu naszej podróży!
 Wieśniak przysłuchiwał się obcemu dlań językowi, jakby pragnąc coś pojąć z niezrozumiałych wyrazów i uśmiechał się coraz więcej.
 Uśmiech ten zwrócił uwagę detektywa.
 — Co was tak bawi? — zagadnął.
 Tamten podrapał się lekko po głowie.
 — Ano nic, panoszku! — odparł. — Tylko, niedawno też tu jechali jedni państwo, też pytali się o Kaletycze i też gadali między sobą, po zagranicznemu! To się i śmieję...
 Gwiżdż zamienił z Marysieńką i Denem błyskawiczne spojrzenia.
 — Jacy ludzie?...