Strona:PL Sofoklesa Tragedye (Morawski).djvu/233

Pola kłosem się nie skłonią,
Matki w połogach mrą lub płody ronią.
Jak lotne ptaki, wartkie błyskawice,
Mkną ladzie cwałem w Hadesu ciemnice.

 Nad miastem zawisła głusza
 I stosy trupów po ulicach leżą,
 A śmierć i dżumę szerzą;
 Nikt ich nie płacze, nie rusza;
Żony i matki z posrebrzonym włosem
 Żałobnym zawodzą głosem.
Skarga wszechludu zabłysła wśród nocy,
O Zeusa złota córo, udziel nam pomocy!

 Przybądź chyżo — oto wróg,
 Choć mu nie lśni mieczem dłoń,
Z krzykiem wtargnął w miasta próg.
 Wyprzyj go na morską toń
Lub pędź w niegościnną dal,
 W głębie trackich fal.
 Choć oszczędzi ciemna noc,
 To dzień wtóry zgnębi dom,
 Ty, co grzmotów dzierżysz moc,
 Zeusie, ciśnij grom!

 Z twego łuku złotych strun,
 Puść Apollo krocie strzał,
 Artemis, spuść żary łun,
 Z któremi mkniesz wśród Lykii skał.
 Ciebie wzywam, złotosploty,
 Boś tej ziemi syn,
 Niechaj zaznam twej ochoty,
 Ty, coś panem win!