Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/117

 — A dlaczego? — spytał Edzio, zaciekawiony.
 — Bo mój — powiedziała spokojnie — i nie dam tego, co moje, jeśli nie chcą.
 Ta siła i pewność w młodziutkiej dziewczynie wzięły miękkiego panicza. Słuchał, nie wierząc uszom.
 — Nie dasz? — zapytał.
 — Padnę, a nie dam. Przeznaczony mi od Pana Boga, to ludziom od nas wara!
 — A jeśli on ma ojca?
 — Każdy ma ojca, więc cóż?...
 — Ojciec ma prawo do swego dziecka.
 — Ale nie w tem.
 — W czem?
 — W kochaniu — szepnęła cała ponsowa.
 — Ojciec ma prawo we wszystkiem do swego dziecka.
 Jaguś długo wpatrywała się czarnemi ślepiami w panicza, aż od patrzenia tego wyszły pełne łzy z jej oczu i stoczyły się po twarzy.
 — Ale nie ma prawa mnie zabijać, bo ja nie jego dziecko, a przeciebym nie przeżyła, gdyby mi go odebrano. — Wyprostowała się, odwróciła i odeszła wolno.
 — Krakowskie dziecko naszego ludu — szepnął Wacek i popędził za dziewczyną.
 ...Ojciec Wacka nie ma prawa jej zabijać — mówił do siebie Edzio. — Dotąd nie pomyślałem o tem, a przecie to tak proste. Mając prawo do swego syna, nie ma przez to prawa zabijać drugich, ani im nawet krzywdą robić... Jakże się to wszystko dziwnie plącze i łączy. Czy nie najrozumniej zostawić wszystko Temu, który stworzył prawa i pchnął je w niezmiennym, z tą straszną konsekwencją, kierunku. Nie ma prawa — powtarzał — dobór musi się odbywać podług praw, które egzystowały przy początku świata. Komuby się