Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/087

wiu i podobnemi brzydactwami. Woda i spokój. Dać czas naturze, aby zrobiła swoje.
 Zadzwonił — wpadła służąca.
 — Trzy ręczniki i wody zimnej do miednicy. Nauczę panów, jak się do tego brać.
 Pokazał, nauczył i odjechał. Woda robiła swoje.
 — No, i nawarzyłeś piwa — odezwał się Dyzma do rozciągniętego, z nogą na poduszce, Wacka.
 — Szczęściem, że się to stało w Krakowie — odpowiedział. — Pomyśl sobie, coby to było w Paryżu?... A jakby, jak zwykle, nie było jeszcze blatów — brrr. Co myślicie?..,
 — Antek poszuka jednego z naszych, którzy nie są na weselu, sam zostanie przy tobie, ja muszę wracać.
 — Sprawa przedewszystkiem — przyświadczył Wacek.
 — Lud — dodał Dyzma — ludu nie można lekceważyć i zdradzać.
 Przy ostatnim wyrazie pogroził choremu.
 — Co? kogo? — zapytał Wacek.
 — Spytaj się, łajdaku, sumienia!
 — Czego ty chcesz od mego sumienia?
 — Ledwo wyrosła z dzieciństwa, kwiat wiośniany...
 — I jest kwiatem i jego pyłku nawet nie zdmuchnąłem gorącem westchnieniem. Przysięgam!..
 — A rozpłakana, tak rozpaczała!?
 Wackowi poczciwe, niebieskie oczy zaśmiały się.
 — Płakała, ręce łamała, leciała przy koniu — mówił Antek. — Pozwoliłem jej stanąć na stopniu jednokonki.
 — Gdyście mnie wieźli, stała przede mną, jak senne zjawisko. Mdlałem wtedy z bólu.
 — Teraz ci lepiej?
 — Zimna woda łagodzi ból. Gdyby był lód!