Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/069

 Nagle zaciemniało w izbie, ktoś zasłonił okno, chłopiec i dziewczyna spojrzeli na siebie.
 Za chwilę krowa wsadziła łeb przez okno, jeżykiem przyciągnęła kromkę chleba i jadła spokojnie.
 — Łaciata się urwała! — zawołała wystraszona Jagusia.
 Wybiegła, Wacek za nią.
 Krowa powoli wysunęła głowę, poszła wolno do studni napić się wody, wciągnęła głęboko wiosenne powietrze, spojrzała na dziewczynę.
 — Wracaj do stajni! — wołała Jaguś.
 Krowa spojrzała na nią, zaryczała wesoło, wypadła z opłotków i całą siłą pogalopowała w pole do olszyny.
 — Paniczu, ratuj! łaciata gotowa nogi połamać — nieszczęście!
 Biegła za nią z całych sił, Wacek za dziewczyną.
 — Co za rozkoszna przygoda! — powtarzał.
 Nareszcie udało się dziewczynie zawrócić łaciatą.
 Zmęczone, krowa i Jagusia szły wolno. Dziewczę znalezioną gałązką poganiało krowę... Wacek puścił ją naprzód. Kąpały się w słońcu i niebieskawym kolorycie. Dziewczę z fantazją podnosiło gałązkę wgórę.
 — Mam gotowy pejzaż!... Jaguś i krowa, co za pyszne plamy na pierwszym planie! za niemi łąka i oddzielająca ziemię od nieba, olszyna. Poza bramką niebieskawa nieskończoność, zakończona białemi chmurkami.
 Zapomniał o całym świecie, dopadł płótna, naznaczył miejsce dla dziewczęcia, przed nią postawił łaciatą i dalej wziął się gorączkowo do pracy.
 Jaguś weszła do izby i wróciła, siadła na wrotkach, wołając:
 — Paniczu, mleko docna wystygnie!
 — Nie jestem głodny — odpowiedział.