Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/063

 — Nie — szepnęła, oblana szkarłatem. — To ja powinnam panicza.
 — Ty mnie?
 — Tak powinno być, bo ja młodsza — odpowiedziała śmielej. — I żeby panicz całował taką spracowaną, czerwoną łapę, to już chyba niedługo byłby koniec świata.
 — Właśnie spracowaną. Gdzież idziesz?
 — Do Łobzowa, z mlekiem.
 — Odprowadzę cię.
 — Żeby ino ludzie nie gadali.
 Poszła, Wacek obok niej.
 — Cóż mają gadać?
 — Byłe nieco — u ludzi o gadanie nie trudno.
 — I robisz sobie co z gadania ludzkiego?...
 — Jeszcze czego! ale tatuś, matusia wydziwialiby na mnie i na panicza. A Walek, to już, o la Boga!
 — Któż to jest ten Walek?
 — Gospodarski syn, będzie miał z pięć morgów gruntu na siebie, delikatny, na książce dobrze się zna.
 — Dawno się znacie?
 — Jeszcze z błonia, potem ze szkoły. Pasaliśmy razem i razem do szkoły chodzili.
 — Umiesz czytać?
 — Galanto! i piszę przecie.
 — Napiszesz do mnie list?
 — O czemże?
 — Co się dzieje u was na wsi.
 — Tegoby nie spisał na wołowej skórze.
 — Cóż takiego?
 — Różności rozmaite... i już!
 — Walek — ładny chłopak?
 — Niczego — śwarny, co się zowie.
 Wacek nie miał pojęcia o znaczeniu wyrazu „śwarny“ w tak wysokim stopniu.
 — A ja śwarny jestem dla Jagusi?