Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/7

 W tym ożywionym ruchu powieściopisarskim nad Sekwaną, obok Balzaca, który zgoła osobne zajmuje stanowisko, głównie odznaczyła się trójca autorów: Aleksander Dumas, Eugeniusz Sue i Jerzy Sand; o ich to prace najpożądliwiej dobijali się wydawcy; nazwiska ich były na wszystkich ustach, książki na wszystkich stolikach, odcinki we wszystkich gazetach. Owiani jednakim duchem niepodległości, postępu i romantyzmu, trzej ci autorzy odrębną jednak zachowują fizyognomię: Dumas czerpie przeważnie z historyi, Sue zatapia się w sprawach społecznych, Sand podnosi wyzwolenie kobiety.
 George Sand, jako pseudonim, ukrywa kobietę, z domu Dupin, z męża Dudevant (Aurora, Amantina, Lucylla), urodzoną w Paryżu 1804 r. Wychowanie jej było klasztorne, otoczenie arystokratyczne (mąż miał tytuł margrabiego), ale duch rozpychał te tryby, rwał się, niepokoił, przymusu nie znosił żadnego. Zaślubiona w 18-m roku życia, rozłączyła się z mężem po kilku latach, a następnie rozwiodła. W ślad rewolucyi lipcowej udała się do Paryża i zrazu poświęciła dziennikarstwu; ale blizki i zażyły stosunek z młodym pisarzem, Juliuszem Sandeau (od którego nazwiska wzięła i swój pseudonim), zwrócił ją na drogę kompozycyi, z której nie zeszła już nigdy. Z nim ona do współki napi-