Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/62

 — Co ty mówisz? — zawołałem, wstając i chwytając go za ramię.
 — Nello, Nello! — powtórzył, potrząsając głową.
 W tej chwili dano mi znać, abym poszedł znieść signorę do gondoli; ale wyrazisty wzrok Mandola ścigał mnie do peronu i wywierał na mnie szczególne wrażenie.
 Tegoż samego dnia Mandolo prosił panią Aldini o pozwolenie wydalenia się na tydzień do chorego ojca.
 Blanka zdawała się zdziwioną i przestraszoną tą groźbą; ale zgodziła się natychmiast, dodając:
 — Ale któż kierować będzie gondolą?
 — Nello — odparł Mandolo, patrząc na mnie uważnie.
 — Ależ on nie może wiosłować sam jeden — powiedział signora. — Nic nie szkodzi; jutro postaramy się o tymczasowego zastępcę. Idź odwiedzić ojca i pielęgnuj go dobrze; będę się za niego modliła.
 Nazajutrz signora kazała mnie zawołać i zapytała, czy się postarałem o zastępcę Mandola.
 Ja odparłem tylko zuchwałym uśmiechem.
 Signora zbladła i rzekła drżącym głosem:
 — Pamiętaj postarać się na jutro, dziś nie wyjdę z domu.