Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/152

 — Jak się pani podoba — odparłem zgoła obojętnie.
 — Zdaje mi się jednak, iż one pana mocno bawiły; gdyż nie zdajesz się usposobionym do ich zaniechania.
 — Jeżeli mnie one bawią, to przez posłuszeństwo, tak jak we Włoszech dziś bawią się wszyscy za panowania wielkiego Napoleona. Chciałem się był przed godziną wycofać; pani nie chciała.
 — Nie chciałam? Pan śmiesz mówić, żem ja nie chciała?
 — Chcę powiedzieć, że pani nie pomyślała o tem; czekałem, aż pani da mi jakiś pozór do wycofania się w sposób jakkolwiek prawdopodobny podczas mego zajęcia, bo ja żadną miarą wymyśleć go nie mogłem. Byłoby to tak nienaturalnem w stanie, w jakim znajduje się fortepian, a ja mam tak stałą wolę nie uczynienia niczego, coby panią mogło skompromitować, że powrócę tu jutro...
 — Nie zrobisz pan tego...
 — Przepraszam panią, powrócę.
 — Ale dlaczego? Jakiem prawem?
 — Powrócę, aby zadowolić ciekawość jaśnie oświeconego pana Hektora, który mocno pragnie się dowiedzieć, kim ja jestem; powrócę zaś w moc prawa, jakie mi pani nadała, do stanięcia oko w oko z człowiekiem, z którym podobało się pani naigrawać ze mnie.