ny w Berlinie 1699 roku. W Przemyślu i okolicy był bardzo poważany, jako mąż głębokiej nauki i prawego charakteru.
Urodził się prawdopodobnie około roku 1550, we Lwowie, w którem to mieście był później rabinem od roku 1592 do 1615. Śmiało zaliczyć go można do najuczeńszych Żydów polskich. Prócz talmudycznej wiedzy, w której był jednym z największych w owym czasie luminarzy, uprawiał także z zamiłowaniem niektóre świeckie nauki, idąc w ślady nauczyciela swego i mistrza Mojżesza Isserlesa. We Lwowie założył akademię rabiniczną (Jeszyba), której do końca swego życia przewodniczył. Wiele napisał rozpraw i dzieł różnej treści naukowej, niektóre z nich są nawet bardzo ważne dla historyi Żydów polskich, jako zawierające dużo szczegółów o peryodycznie odbywających się, za jego czasów, synodach żydowskich w Lublinie i Jarosławiu. Jeden z takich synodów, mianowicie w Lublinie 1607 roku, Falk, jako naoczny świadek opisał drobiazgowo w swym dziełku „Kontres al dine ribbith“, wydanem w 1692 r. w Sulzbachu. Dokładne wiadomości podane przez Falka o rzeczonych synodach wogóle, oraz wielki wpływ jego na przebieg tamtejszych obrad, pozwalają wnosić, że kilkakrotnie był prezydującym tychże synodów. Religijne i teologiczne dzieła Falka miały niezmierną wziętość, tak że kilku doczekały się wydań. Do najważniejszych należą: „Meirat Enajim“ (Oświecająca oczy), jest to komentarz do czwartej części Szulchan Aruchu, znany w rabinicznym świecie pod skróconą nazwą „Sema“. „Beth
