ówczesnego poznańskiego biskupa, Piotra. W roku 1520 przeniósł się do Krakowa i tu w krótkim czasie równie cieszył się wielkiem uznaniem. W roku 1523 król Zygmunt obdarował Fiszla przywilejem, zwalniającym go od opłaty wszelkich podatków i ciężarów, w uznaniu jego wielkiej erudycyi i zasług, położonyeh na polu medycyny, (metryka koronna księga 36, stronica 248). Umarł, powszechnie żałowany, w Krakowie i tamże pochowany.
Należy niewątpliwie do uczeńszych Żydów polskich XVII wieku, chociaż o pracach jego literackich nic nie wiadomo. Pierwotnie kształcił się w rodzinnem swem mieście — Wilnie, na rabina. Zamożni jednak rodzice, widząc w młodzieńcu daleko większe zamiłowanie do nauk świeckich, aby mu ułatwić zdobycie takowych, wysłali syna do Włoch. Wstęp bowiem do szkół publicznych w Polsce i na Litwie, był naówczas Żydom wzbroniony, liberalniejsze natomiast prawa stosowano do nich we Włoszech. Dla tego też, żądna nauki młodzież żydowska, ze wszystkich nieomal krajów dążyła do tamtejszych szkół, szczególniej zaś do słynnej wtedy wszechnicy Padewskiej. W tej ostatniej już na początku XVI wieku pomiędzy uczniami innych narodów napotykamy również i Żydów polskich. Dla stwierdzenia rzeczonego faktu dość przytoczyć list Erazma Ciołka, posła polskiego w Rzymie, pisany w 1501 r. do króla Aleksandra Jagiellończyka. Donosi w nim między innemi Ciołek, że przejeżdżając w tymże roku przez Padwę napotkał tam kilku Żydów rodem z Polski, uczęszczających do miejscowego uniwersytetu, lecz przebranych i ze zmienionem nazwiskiem, gdyż obawiali się, aby ujawnienie ich
