jące, zebrał K. W. Wójcicki (Obrazy starodawne) i tak:
„W rękopisie królodworskim, widzimy jak wojownicy już uderzają na nieprzyjaciół pod swojemi chorągwiami, już je na znak zwycięztwa zatykają na zdobytych murach. —
„W pieśni co opiéwa zwycięztwo Jarosława nad Tatarami pod Ołomuńcem, z XII° wieku, mężny Wszesław zachęcając swoich, wołając uderza mieczem w srébrną tarczę i roztacza chorągiew po nad głową. —
„Rozwinięcie sztandaru oznaczało bliską wyprawę, lub niezwłóczną bitwę; było to zwyczajem u nas, a od dawna u wszystkich pokoleń słowiańskich, — co dostrzegamy i w starych pieśniach Serbów. —
„Bartosz Paprocki, opisując wyprawę Jagiełły na Krzyżaki, mówi: A gdy wjechał w ziemię pruską, wziął w rękę chorągiew wielką, na któréj był wymalowan orzeł biały....
„Jak rozwinięcie sztandaru oznaczało gotowość do walki, tak w czasie klęski lub odwrotu z pola, zwijano chorągiew. Ten zwyczaj zachowało nam jeszcze starożytne przysłowie: zwinąć chorągiewkę.“ —
Kroniki z resztą dostarczają wyraźniejszych jeszcze o charakterze szacownym chorągwi świadectw. —
