Ta strona została przepisana.
niony bez celu, dla samej tylko rozkoszy — rozkosz to jest rzeki, która zrywa brzegi i zalewa okół. W Symfonji Ósmej siła wypowiada się mniej wspaniale, lecz jeszcze dziwniej, i w sposób bardziej charakterystyczny dla człowieka, jednoczącego tragedję z farsą i moc herkulesową z igraszkami i kaprysami dziecka[1].
Rok 1814 oznacza w życiu Beethovena zenit powodzenia. W czasie kongresu wiedeńskiego traktowany jest jako sława europejska. W uroczystościach bierze udział czynny. Składają mu hołdy książęta; on zaś dumnie pozwala się uwielbiać, jak pisze o tym do Schindlera.
Zapalił się był do wojny o niepodległość[2]. W 1813 r. pisze Symfonję
