Ta strona została przepisana.
jeszcze klęskę swego kalectwa i ubóstwo, które nie pozwalało mu poślubić kobiety kochanej. A nadto Giulietta była zalotna, dziecinna, egoistyczna; przyczyniła Beethovenowi wiele srogich mąk i w listopadzie 1803 r. wyszła za hrabiego Gallenberga[1]. Namiętności takie pustoszą duszę. Gdy dusza osłabiona już jest przez chorobę, jak była nią dusza Beethovena, mogą ją zniszczyć doszczętnie. To jest w życiu Beethovena chwila jedyna, gdzie bliskim był porażki. Przeszedł rozpaczliwy kryzys, który poznajemy z listu,
- ↑ W następstwie nie zawahała się wyzyskiwać dawnej miłości Beethovena. Wyzyskiwała go na korzyść męża. Beethoven wspomagał Gallenberga. „Był moim wrogiem: to wystarczało, abym czynił dla niego, co tylko było w mej mocy“ — tłomaczy Schindlerowi w jednym ze swoich notatników rozmówniczych z r. 1821. Lecz tym więcej pogardzał nią. „Arrivée à Vienne, pisze po francusku, elle cherchait moi, pleurant, mais je la méprisais“. (Przybywszy do Wiednia odszukała mnie, płacząc, lecz czułem dla niej wzgardę).
