Pod Kaźmierzem nad Wisłą, w wąwozie między dwiema wapiennemi skałami stała nizka chatka. Zbudowana była z szarego wapiennego kamienia, a gonty, któremi dach był pokryty, gęsto mchem porośnięte, dowodziły jej podeszłego wieku.
Rzeczywiście wystawił ją przed wielu laty jeszcze dziadek obecnego właściciela, gdy się tu osiedlił.
Obok wązkich drzwi wchodowych stała ławka, zrobiona z grubo ociosanej deski, wspartej na dwóch kamieniach. Pod prawą ścianą, o jednym okienku, zwróconym ku wschodowi, widoczną była zwietrzała skała, pokryta orną ziemią, a na niej wybujałe słoneczniki, gieorginje, mak, rzodkiewka, marchew i t. p. Ogródek otaczał płotek, pleciony z wierzbiny. O tylną ścianę chaty wspierał się nizki chlewek, przy którym stał mały kurnik, a tuż obok na wysokim słupku wznosił się gołębnik. Trochę opodal była drwalka, napełniona suchemi gałęziami, przygotowanemi na opał.
Właścicielem chałupki był kamieniarz Pokora, który mieszkał tu wraz z żoną, dwoma synami i córką. Najstarszy syn, Wacek, miał rok czternasty, drugi, Franio, był o cztery lata młodszy, a pięcioletnia Antolka była najmłodsza.
