samogwałtu, onanizowanie ofiar[1] chłostanie tychże. W tym okresie inteligencya sprawców może być jeszcze do tyla nienaruszoną, że potrafią oni ukrywać się i ujść czujności otaczających, chociaż ich sfera moralna tak nizko podupadła, że już niezdolni są oceniać zdrożności swego postępku, ani też oprzeć się tej bezecnej pokusie. W miarę rozwijania się demencyi, uczynki stają się coraz bezwstydniejsze. Już wówczas znika i wątpliwość we własną siłę płciową — starzec taki poszukuje już i dorosłych kobiet do obcowania, aczkolwiek niemoc płciowa zniewala go przedewszystkiem do aktów zastępujących istotne spółkowanie. Wtedy to nierzadko przychodzi do pederastyi biernej[2], a nawet do sodomii, przyczem, jak to zaznacza Tarnowsky (op. cit.), przy używaniu gęsi, kur i t. p. widok konającego zwierzęcia i jego drgań przedśmiertnych inter actum sexualem zaspakaja chorego całkowicie.
Nie mniej wstrętne i obrzydliwe, ale psychologicznie zrozumiałe bywają całkiem opaczne uczynki z dorosłemi.
Tak np. Tarnowsky (p. 76) podaje następujący przypadek: „Znałem chorego, który w jasno oświetlonym pokoju kładł w balową dekoltowaną suknią
