Od czasu, gdy Oskar Kolberg zamknął oczy na zawsze, praca zbierawcza nad polskiemi melodjami ludowemi nie może wykazać się większą ilością wydawnictw, któreby zawierały zbiory melodyj ludowych, opracowane ze stanowiska potrzeb etnografji muzycznej wiarogodnie i wartościowo i któreby odpowiadały wypróbowanym metoaom wydawania muzycznego materjału etnograficznego. Zbyt małe lub żadne przygotowanie muzyczne wydawców do pracy tego rodzaju sprawiło, że prawie wszystkie te zbiory są po największej części bezwartościowe jako materjał etnograficzny, ponieważ melodje w nich wydane zawierają nieprawdopodobnie wielką ilość błędów i dowolności, wynikających z małego muzycznego przygotowania i nie poddanych ścisłej krytyce ze strony instytucyj, które te zbiory umieściły w swych publikacjach. Ujemną stroną tych wydawnictw jest także mała staranność korekty nutowej.
Twórca zbioru melodyj kurpiowskich, wydanych w niniejszej publikacji, był w tem szczęśliwem położeniu, że posiadając należyte przygotowanie muzyczne i najniewątpliwszy zmysł folklorystyczny, ominął wszystkie błędy poprzedników i podał melodje w formie, która nietylko zasługuje na najzupełniejszą wiarogodność, ale także przestrzega z całą dokładnością tych metod, jakie nauka przyjęła dla wydawnictw tego rodzaju, mających przynieść korzyść dla nauki etnografji muzycznej. Było też zasługą i wysoką zaletą pracy X. Wł. Skierkowskiego, że w sprawach wątpliwych zasięgał porady naukowej i że w starannej korekcie wyplenił wszystkie bez wyjątku błędy drukarskie. Możemy przeto zbiór niniejszy powitać z radością jako pierwszy od wielu lat ze wszech miar wzorowy, posiadający wysoką wartość także z tego powodu, że składają się nań materjały ze stron Polski pod względem etnograficzno-muzycznym mało lub wcale nie znanych, i to materjały, które dla badacza polskiej muzyki ludowej przynoszą nowe, bardzo cenne przyczynki, a nawet nowe problemy. Nie miejsce tu wskazywać na nie Już ten pierwszy zeszyt niniejszej publikacji, poddany przez przedmówcę dokładnej rewizji tekstu nutowego, powiększa znacznie zasób tych polskich melodyj, które noszą na sobie niezatarte piętno swego bardzo starodawnego charakteru, nie mówiąc już o charakterystycznej odrębności, jaką wykazują niedwuznacznie melodje ludu polskiego w puszczy Kurpiowskiej Poczytać też należy za wielką zasługę Towarzystwa Naukowego w Płocku, iż tak cenną pracę otoczyło pieczołowitą opieką i umieściło ją w swych publikacjach. Jak melodje, tak i teksty słowne i opisy, zawarte w niniejszej publikacji, przyniosą równie wielką korzyść dla nauki, której celem jest poznanie całokształtu polskiej kultury ludowej.
