Ta strona została uwierzytelniona.
VI.
Gdy anioł śmierci w bladawym obłoku
Spuści się do Ciebie;
Gdy światło życia gaśnie w twojem oku,
Pomyśl: Bóg w niebie!
Kiedy rozstania godzina zadzwoni,
Żal serce wzruszy;
Anioł wieczności słońca Ci odsłoni,
Twe więzy skruszy!
I z twoją duszą ponad głuche groby
Wzleci do wieczności;
Tam czerpać będziesz po chwilach żałoby
Z źródła miłości!
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/43/Poezye_Karola_Antoniewicza_tom_II_str_025.png/100px-Poezye_Karola_Antoniewicza_tom_II_str_025.png)