Strona:PL Platon - Protagoras (1923).pdf/116

 — To słusznie, powiadam. Ale którzy to, mówisz, nie chcą iść na wojnę, choć to rzecz piękna i dobra?
 — Bojaźliwi, powiada.
 — A przecież, powiedziałem, jeśli to piękne i dobre, to i przyjemne?
 — No — myśmy się tak zgodzili, powiada.
 — Więc bojaźliwi świadomie, przy pełnej wiedzy, nie chcą iść w kierunku tego, co piękniejsze i lepsze i przyjemniejsze?
 — Jeżeli się, powiada, na to zgodzimy, popsujemy nasze poprzednie stanowisko.
 — A cóż człowiek odważny? Czyż on się też nie zwraca do tego, co piękniejsze i lepsze i przyjemniejsze?
 — Trzeba się zgodzić, powiada.
 — Wogóle odważni nigdy nie żywią obaw haniebnych, ilekroć się boją, ani też ich otucha nie bywa haniebna?
 — Tak jest, powiedział.
 — A jeżeli nie haniebna, to może piękna?
 — Zgodził się.
 — A jeśli piękna, to i dobra?
 — Tak.
 — A prawda, że znowu bojaźliwi i zuchwali i szaleni wprost przeciwnie: żywią obawy haniebne i haniebna bywa ich otucha?
 Zgodził się.
 — A oni mają otuchę do tego, co haniebne i złe, przez coś innego, czy przez nieświadomość, brak wiedzy, głupotę?