Ta strona została przepisana.
WSTĘP.
Na tej ziemi nigdzie ideałów niema, są one tylko w sercu naszem, jako przeczucia, i w niebie, jako rzeczywistość.
Z. Krasiński.
Listy do K. Gaszyńskiego Wiedeń 1833 r
„Platon w takim stosunku stoi do świata, jak duch błogosławiony, któremu podobało się na pewien czas obrać tę ziemię na miejsce chwilowego zamieszkania; dąży on ciągle wzwyż, z tęsknotą oczekuje połączenia się ze swem źródłem; wszystko, co objawia, tyczy się czegoś wiecznie potężnego, dobrego, prawdziwego i pięknego, i pragnienie tych uczuć stara się budzić w każdem łonie“[1]
Te słowa Goethe’go dają krótką, ale dosadną charakterystykę myśliciela greckiego, bo o Platonie w istocie można powiedzieć, że on „wieczność i nieskończoność garnie pod swoje skrzydła,“ stara się rozwiązać najwyższe zagadki ludzkości, odkryć to,
- ↑ Goethe. „Farbenlehre.“
