Strona:PL Pisma Sienkiewicza t.19 - Ta trzecia (i inne nowele).djvu/061

 — Nie Władziu! nie zaprowadzę cię...
 — Widzisz, jakaś niedobra, a ja raz mało nie zakochałem się w tobie!
 Co za mimoza z tej Ewy!
 Usłyszawszy to, mieni się, opiera łokcie na stole (cudo, nie łokcie), bierze w dłonie swoją bladą twarz i pyta:
 — Kiedy to było?
 Pilno mi mówić o Heli, ale że rzeczywiście małom się raz nie zakochał w Ewie, i że obecnie chcę ją wprowadzić w dobry humor, więc zaczynam opowiadanie.
 — Było tak... Poszliśmy kiedyś po teatrze do botanicznego ogrodu. Pamiętasz, jaka była noc cudna! Siedzieliśmy na ławce koło basenu — powiedziałaś, że chcesz słuchać słowika. Było mi czegoś smutno, zdjąłem kapelusz, bo mnie głowa bolała, a tyś poszła do basenu, umoczyłaś chustkę w wodzie i położyłaś mi ją wraz z ręką na czole. Wydałaś mi się wtedy poprostu tak dobrą jak anioł i pomyślałem sobie: jeśli wezmę tę rękę i położę na niej usta — to przepadło! to się w tobie zakocham na śmierć...
 — I co? pyta cicho Ewa.
 — Nagle takeś się szybko odsunęła, jakbyś się czegoś domyślała.