Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t. 1.djvu/208

 — A dacie się pocałować? to wam powiem.
 — Obędzie się! — odparła kobieta.
 Ale pan pisarz już zdołał ją objąć w pół i przygarnąć do siebie.
 — Panie! będę krzyceć! — wołała Rzepowa, wyrywając się silnie.
 — Moja śliczna, Rzepowa.... Marysiu!
 — Pa-anie! toćto obraza Boska! Panie!
 To mówiąc wydzierała się coraz silniéj, ale pan Zołzikiewicz był także mocny i nie puszczał.
 W téj chwili Kruczek przyszedł jéj na pomoc. Zjeżył sierć na karku i z wściekłém szczekaniem rzucił się na pana pisarza, a ponieważ pan pisarz ubrany był w krótką marynarkę, Kruczek więc schwycił za nieosłoniony marynarką kort, przejął chwycił za nankin, przejął nankin, chwycił za skórę, przejął skórę i dopiéro poczuwszy pełno w pysku, począł potrząsać wściekle łbem i targać.
 — Jezus! Marya! — krzyczał pan pisarz, zapominając o tém, że należał do esprits forts.
 Ale Kruczek pana pisarza nie puszczał, dopiéro, gdy ten schwyciwszy polano, zaczął niém zadawać w tył ślepe razy, Kruczek otrzymawszy uderzenie w krzyż, odskoczył skomląc żałośnie.
 Po chwili jednak znów zaczął doskakiwać.
 — Weźcie tego psa, weźcie tego dyabła! — krzyczał pan pisarz, machając rozpaczliwie polanem.
 Kobieta zawołała na psa i odpędziła go za wrota.
 Potém oboje z pisarzem spoglądali na siebie w milczeniu.
 — Oj dola moja! Coże se pan do mnie upatrzył? —