Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.4.djvu/129

 — A tam co za światło?
 — Tam mieszka jakiś człowiek. Będziemy jedli.
 Biedny Orso był bardzo głodny.
 Tymczasem byli już blizko ogniska. Pies szczekał coraz gwałtowniej, a stary człowiek siedzący przy ogniu przysłonił oczy i patrzył w ciemność. Po chwili spytał:
 — Kto tam?
 — To my — odpowiedziała cienkim głosikiem Jenny — i bardzo nam się jeść chce.
 — Zbliżcie się! — rzekł stary człowiek.
 Wyszedłszy z za wielkiego głazu, za którym byli ukryci, stanęli oboje przed ogniem, trzymając się za ręce. Starzec spojrzał na nich zdumionemi oczyma; z ust jego wyrwał się mimo woli okrzyk:
 — What is that?
 Ujrzał bowiem zjawisko, które w bezludnych górach Santa-Ana mogło każdego zdziwić. Oto i Orso i Jenny mieli na sobie cyrkowe kostiumy. Śliczna dzieweczka, ubrana w różowe trykoty i krótką spódniczkę, pojawiwszy się nagle, wyglądała w blasku ognia jak jaki sylf fantastyczny. Za nią stał chłopak o niezwykłych kwadratowych kształtach, ubrany także w cielisty trykot, z pod którego przebijały jego muskuły nakształt sęków na dębie.
 Stary skwater patrzył na nich szeroko otwartemi oczyma.
 — Co wyście za jedni? — spytał.
 Mała kobietka, licząc widocznie więcej na swoją niż towarzysza wymowę, poczęła szczebiotać:
 — My z cyrku, kochany panie! Pan Hirsch wybił