Str. 329, w. 12. Kardynał du Belay; w. 21. pani de Chatillon
Str. 333, w. 18. Tych kilka wierszy przekreślił Brantôme w rękopisie, dopisując na marginesie: „Nie trzeba tego tak pisać, podałem to gdzieindziej“. Być może obawiał się w tak bezceremonialny sposób mówić o Henryku II-im i Dyanie de Poitiers.
Str. 337, w. 1. Sarel de Rochechouart, pan de Barbazan, zwany Saint-Amant, ożeniony z córką p. de Mouchy.
Str. 341, w. 9. Rabelais, Pantagruel.
Str. 345, w. 17. Wyspa Chio zdobyta przez Turków w r. 1566; zatem Brantôme pisze te słowa około r. 1601.
Str. 350, w. 18. Bohaterem tego „flirtu“ był, jak się zdaje, sam Brantôme.
Str. 353, w. 13. Te cztery wiersze dopisane są w rękopisie na marginesie.
Str. 353, w. 19. Hitorja i ucieszna kronika małego Jaśka de Saistré, przez Antoniego de la Salle, Paryż 1517.
Str. 355, w. 7. Nowela XLV-ta.
Str. 356, w. 26. Wielokrotnie wspominany Bussy d’Amboise. Być może miał tu na myśli Dyanę de Poitiers.
Str. 360, w. 17. Pani de Chateaubriant.
Str. 362, w. 9. Małgorzata do Valois i p. de Martigues?
Str. 364, w. 8. Jednooka księżniczka Eboli, faworyta Filipa II-go, i słynny Antonio Perez.
Str. 367, w. 5. Panna de Poupincourt; w. 7. panna la Brelandiere; w. 20. panna de Charansonnet.
Str. 368, w. 5. Panna de Certeau.
Str. 368, w. 16. Sądząc z portretów, księżniczka ta była bardzo szpetna.
Str. 372, w. 22. Ta sceptyczna uwaga rzuca osobliwe światło na panegiryk różnych znamienitych cnotliwych wdów zamieszczony poprzednio przez Brantôma.
Str. 373, w. 15. Był żartobliwy obyczaj w 16 w. ćwiczyć rózgą w łóżku leniuchów.
