Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/705

 — Zaklinam pana, nie budź mnie... jestem śpiący.
 Stefan zupełnie zmieszany zamilkł. Przezwyciężył on swoją urazę zapytując siebie: czy ten człowiek nie jest maniakiem?
 Anglik zdawał się usypiać.
 Przy zmianie koni w Vitré, w miarę jak czas upływał, Stefan odzyskał spokojność, zajmując się swemi wspomnieniami.
 Po dwu-godzinnéj następnéj jeździe, w czasie któréj dumał, a anglik spał, dyliżans zatrzymał się przed stacją pocztową.
 Gdy zmieniali konie, podróżni wytknąwszy głowy z drzwiczek zadawali zwykłe pytania:
 — Gdzie teraz jesteśmy?
 — W miasteczku Gravelle na granicy Bretanii i Francyj!
 Anglik podskoczył w kącie i przetarł sobie oczy.
 — Ah! — odezwał się westchnąwszy — nakoniec wydobędziemy się z tego przeklętego kraju...
 Mówił to do Stefana, który się od niego odwrócił i udawał że go nie słyszy.
 — Panie... — powtórzył.