Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/446

 Robert spoglądał na lewo i na prawo, widocznie szukał niewidomego słuchacza.
 — Nie będę ukrywał przed tobą pani — mówił daléj — że wyprowadziłem ją tutaj dla pomówienia o interesach.. lecz wprzód pozwól mi się zapytać, czy omdlenie panny Blanki nie pociągnęło za sobą szkodliwych skutków? Ręka Marty zadrżała.
 — Cóż się jej stało? — zapytał.
 — Cóż się jéj stało?... przemówiła stłumionym głosem — czyliż pan nie wiesz? Robert wachał się przez chwilę; poczém odpowiedział nie zastanawiając się być może nad znaczeniem tego zapytania:
 — Wistocie moja pani, zdaje mi się że powinienem wiedziéć....
 Marta cofnęła gwałtownie swoją rękę, którą się wspierała na ręce p. Blois.
 — Ah! wykrzyknęła tak przejmującym głosem, że Robert nachylił się dla przyjrzenia jej twarzy, lecz noc była zbyt ciemną ażehy mógł coś wyczytać z jej oblicza.
 Marta milczała niewzruszona, z opuszcza-