Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1228

odbierał i spoglądał długo nie śmiejąc go odpieczętować.
 — W nim jest mój wyrok — szepnę! uśmiechając się smutnie i chowając list.
 — Czy nie raczysz dowiedziéć się ojcze? — zapytała Djana.
 — Późniéj — odpowiedział nabob — jeżeli stanie się zadość memu życzeniu, będę miał dość czasu cieszyć się przez całe życie... jeżeli mnie zawiedzie ostatnia nadzieja, będę miał dość długą noc do wycierpienia... Pomówmy teraz o was moje córki, gdyż pragnę kogoś uszczęśliwić na tym świecie... uczyniłem, wam wczoraj obietnicę... nie zapomniałem o niéj... i spełnię ją... — Zbliżył się do swego biórka, i wyjął z jednéj szufladki kluczyk od małego mebelku, stojącego przy łóżku.
 — Przyjrzyjcie się dobrze co robię — rzekł — może będziecie potrzebowały przypomniéć sobie o tém.
 Z mebelka wydobył pudełko sandałowe i wrócił do dziewic.
 — Oto mój cały majątek — mówił — nie mam nic w świecie oprócz tego pudełka,