Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/94

 Dochodziło go cienkie kwilenie sępa, lecz nie mógł go spostrzec.
 Rozwinąwszy skrzydła, jak mógł najszerzej, krążył Łobuz pod chmurami, poddawał się prądowi wiatru lub walczył z nim, lecąc mu na spotkanie.
 Czuł moc swoją i radował się, że nic mu nie dolega.
 W tej samej chwili posłyszał daleki, słaby klekot.
 Poznał odrazu głos bocianicy.
 Wołała żałośnie i trwożnie.
 Nie wahając się i nie tracąc ani chwili, bocian zwinął skrzydła i, jak ciężki kamień, spadać zaczął, mknąc ku ziemi.
 Dopiero nad dżunglą rozpuścił skrzydła i ogon i poderwał się wyżej, oglądając okolicę.
 Nie zastał towarzyszki na zwykłem miejscu, pomknął więc nad Niger.
 Klekot stawał się wyraźniejszy, lecz brzmiały w nim rozpacz, ból i przerażenie.
 Nareszcie — żółte pasmo rzeki, czarny, błotnisty brzeg i krzaki!
 To, co tu ujrzał Łobuz, zmusiło go obniżyć lot i ukośnym, błyskawicznym ruchem runąć wprost przed siebie.