Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/92

 Nie rozumiejąc, dlaczego, kochały ten cichy, spokojny kraj, gdzie nie było mangust, szakali, plamistych pytonów i centkowanych panter.
 Boćki przygotowywały się do lotu.
 Jadły tylko wyborowe pożywienie: termity, ostrygi i ryby. Dużo i często piły. Trenowały się w locie na rozpostartych, nieruchomych skrzydłach. Szukały jakichś korzonków. Całemi godzinami gniotły sobie i rozcierały skrzydła i nogi. Czyściły pióra.
 Tornado coraz częściej przypominało o sobie porywczym wichrem i coraz czarniejszemi chmurami.
 Łobuz, przypomniawszy sobie o złamanem niegdyś skrzydle, postanowił je wypróbować.
 Skorzystawszy z tego, ze towarzyszka jego odleciała do kąpieli, zaczął wzbijać się coraz wyżej i wyżej. Stał się ledwie dostrzegalnym punkcikiem, zawieszonym pod czarną chmurą.
 Bociek ogarniał wzrokiem obszerny szmat ziemi, leżący pod nim.
 Widział dżunglę i jezioro z wyspą, gdzie spotkał po raz pierwszy swoją towarzyszkę; dojrzał osiedla murzyńskie i żółtą płaszczyznę pustyni, która zaczynała się tuż za rzeką.