Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/33

 Przeczucie nakazywało mu czujność i głęboką rozwagę.
 Leciał teraz, machając skrzydłami tak, aby zmniejszyć rozpęd lotu.
 Musiał dokładnie rozejrzeć się i poważnie namyślić.
 Wbił ostry wzrok w morze, chcąc zrozumieć, jak jest szerokie, i ile mu czasu zabierze przelot nad siwemi falami.
 Nie dostrzegł jednak brzegu, więc postanowił wylądować.
 Obawiał się lecieć w nocy, nie ufając jeszcze sprawności skaleczonego skrzydła.
 Cicho, bez klekotu opuścił się na piaszczysty brzeg i zamierzał napić się wody.
 Na niski brzeg co chwila z szumem i pluskiem wbiegały fale.
 Bociek, zaczerpnąwszy wodę dziobem, natychmiast wylał ją zpowrotem.
 Poczuł słono-gorzki, gryzący smak i pomyślał sobie:
 — Całe szczęście, żem się napił porządnie z potoku górskiego!
 Ostrożnie stąpając, szedł brzegiem.
 Morze wyrzuciło na piasek obfite pożywienie.